We kunnen op z’n minst twee spanningsvelden constateren:

1. het streven naar heil (door individuen, door groepen) betekent niet per definitie een heilzaam gevolg voor iedereen op deze planeet.
2. Het streven naar het ‘alledaagse-heil-van-vandaag’, in zijn onontkoombare bijkomende materiële verbruik van het aardsysteem, staat nu wel en stond voorheen niet haaks op het ‘heil-van-morgen’ voor het leven op aarde. (daarbij aantekenend dat men vroeger bepaalt niet lang leefde, hetgeen het streven naar 'heilzaam-overleven-van-de-dag' logischerwijs vooropstelde lijkt mij)

Zouden we dan niet moeten spreken van een ‘per ongeluk’? Een gevalletje pech, omdat de mensheid daarvoor het geluk had, zeer betrekkelijk geluk uiteraard,  dat de wetmatige overshootprincipes niet afdoende door feedback zijn gecorrigeerd? En dus zo via via (via proxy-oorzaken dus) per definitie tot aan hun planetaire grens zijn geraakt?

Het als zodanig in de basis niet veranderde streven naar het verminderen van onheil (dit lijkt mij toch wel erkend te kunnen worden? – het lijkt mij toch niet dat het wezen van de mens daarin nu is veranderd?)  heeft in de langdiepe, aspectueelbrede geschiedenis nu uiteindelijk uitgewerkt tot aan zijn uiterste grens: het overschrijden van de planetaire grenzen. Een bijkomend gevolg van een op zichzelf niet-negatief streven. Vanuit de cultuuraspecten, met een logische terugkoppeling via de natuuraspecten, weer onheilzaam terugslaand op die cultuuraspecten.