Wanneer overshoot zich zowel structureel als op planetair niveau voordoet, zoals dat nu overduidelijk het geval is, dan zitten we klem met elkaar.

Er zijn negen planetaire grenzen vastgesteld, zes daarvan zijn al overschreden, de zevende staat op dat punt (de oceaanverzuring) en alles (met uitzondering van de ozonlaag) wijst slechts één richting op: toenemende overshoot.

De huidige ontwikkelingen (geopolitiek, veiligheid, handelsoorlogen) staan op gespannen voet met klimaatmaatregelen. Deze ontwikkelingen beperken de keuzemogelijkheden in de toekomst. Een spanning dus tussen de korte termijn en de lange termijn. En ook zien we dat maatregelen die wel worden doorgezet haaks staan op de doelen met betrekking tot andere planetaire grenzen en ook op gespannen voet met nog een tal van andere politieke, economische, sociale belangen - met alle polarisatie en bestuurlijk vastlopen erop en eraan.

Echte structurele duurzame oplossingen zijn er dan niet meer. We zitten in het Fuiktijdperk. Dit zou weleens wat meer benoemd mogen worden door politici. Maar dat kunnen ze niet zo makkelijk, gezien hun politieke rol en beperkte manoeuvreerruimte. Kiezers verwachten nou eenmaal oplossingen en die zijn niet zonder meer in het algemeen belang.