De focus van de samenleving op klimaatverandering an sich (wind- en zonne-energie, elektrische voertuigen, niet-bestaande koolstofafvang en -opslag) mist het punt van de overshoot van vele andere planetaire grenzen. Overshoot betekent dat er te veel mensen zijn die te veel consumeren en vervuilen. Wij 'moderne' mensen ondermijnen de biofysische basis van ons eigen bestaan.
Overshoot is een metaprobleem met naast klimaatverandering ook verlies van biodiversiteit, verzuring van de oceaan, tropische ontbossing, land-/bodemerosie, vervuiling, etc. We kunnen geen enkele van die overschrijdingen aanpakken als we het los zien van de andere symptomen. En structurele doorgaande overshoot op planetair niveau is per definitie een terminale aandoening.

Naast energieblind zijn we biofysisch onwetend en ecologisch naïef. We hebben niet alleen geen ‘planeet B’, we hebben zelfs geen 'Plan B' om een ​​ordelijke economische krimp en alle overige benodigde transities te bewerkstelligen.

Hoewel er overvloedige informatie is over WAT er moet worden gedaan om een ​​rechtvaardige duurzaamheid te bereiken, is er veel minder aandacht geweest voor de vraag 'HOE-krijgen-we-het-gedaan'. In theorie hebben overheden een belangrijke sleutel in handen over HOE we vooruit kunnen komen. Het dilemma, de spagaat is deze: naarmate de crisis voortraast, wordt de rol van de overheid belangrijker terwijl die overheid steeds minder mogelijkheden heeft om er nog uit te komen. De polarisatie neemt toe terwijl oplossingen juist vragen om minder polarisatie. We hebben het wel degelijk over een Fuiktijdperk.