De vraag wat ‘de mensheid’ zou moeten of willen of kunnen in de huidige penibele situatie suggereert alsof de keuze bij zoiets als ‘de mensheid’ kan liggen. Alsof deze entiteit een zelfstandige keuzemogelijkheid toegedacht kan worden. Mensen strijden, meer of minder democratisch, al dan niet via hun politieke instituties, over het gebruik van glyfosaat en diepzeemijnbouw, om maar 2 willekeurige voorbeelden te noemen uit de duizenden die er te noemen zijn en die onze spagaatsituatie weerspiegelen.

Er bestaat uiteraard ook geen wereldorganisatie met doorzettingsmacht die de mensheid vertegenwoordigd. Politiek is geen eenheid. Het is een strijd.

Desalniettemin zijn de vragen relevant voor onze individuele en collectieve keuzes: hoe gaat die belangenstrijd uitpakken? Kunnen we ons nog een beheerste navigatie doorheen het Antropoceen voorstellen?