In de evolutie blijkt elke fase in de progressie naar grotere complexiteit als een 'drempelperiode' waarop dingen complexer worden, maar ook fragieler. De huidige complexe systemen konden zich ontwikkelen tijdens het Holoceen en zijn nu uiterst kwetsbaar omdat de gunstige Holocene omstandigheden (als deel van de Goudlokje-voorwaarden) op hun laatste benen lopen. Dat wat de mensheid in het algemeen vooruit heeft geholpen, daarvan blijkt nu dat deze diersoort hier niet de leiding over heeft. Wat er in de toekomst zal gebeuren is uiterst onzeker, maar wordt voorbereid door wat er nu structureel gaande is.

Goudlokje-voorwaarden. De Aarde bevindt zich wat leefbaarheid betreft in een ideale zone, in een Goudlokje-conditie: niet te dichtbij en niet te ver van de Zon. Nu zijn we,  ondanks dat die afstand tot de zon niet veranderd is, onszelf en vele overige organismen uit die ideale positie aan het manoeuvreren.

Voorwaarden moeten heilzaam zijn voor elke vorm van complexiteit om tot stand te komen of te blijven voortbestaan. De soorten moeten veranderingen evolutionair kunnen bijhouden, wanneer het te snel gaat kunnen ze zich niet voldoende aanpassen.

De toegenomen menselijke organisatorische culturele complexiteit werd grotendeels mogelijk gemaakt door het benutten van energie uit het aardsysteem. Het is nu een vicieuze cirkel geworden: die enorme energetische potentie, die op zichzelf positieve benutting, heeft deze diersoort in staat gesteld om veel te vernietigen. Zonder dat hij dat besefte – en het is niet realistisch om nu achteraf te verwachten dat dat besef er wel zou zijn geweest. Nu zitten we in onherstelbare onvoorstelbare overshootshit. Niet alleen vanwege de unieke complexiteit maar ook vanwege het unieke aantal mensen.

Dat we daar nog steeds niets aan weten te doen geeft te denken. In die zin dat de oorzaak niet al te oppervlakkig moeten worden gezocht, maar als een evolutionaire lange oorzakelijkheidsketen kan worden gezien, waarbij eerdere ontwikkelingen latere  mogelijk maakten.