We bevinden ons in een grote overgangsperiode waarin de menselijke samenleving ofwel een stabiele relatie met de Aarde aangaat, ofwel het slachtoffer wordt van ineenstorting van de beschaving.

Het gaat dus om heil tegenover onheil. Inmiddels, in het licht van de huidige geopolitieke realiteit, met al zijn reactionaire krachten, lijkt de tweede optie toch wel de meest waarschijnlijke. Het beleid richting ondergang op de langere termijn is nu ingezet via herbewapening – terwijl deze herbewapening juist bedoeld is om ondergang op de korte termijn te voorkomen. We moeten deze  pijnlijke consequentie - die niet benoemd wordt door de huidige politieke leiders - onder ogen zien.