Het  Antropoceenconcept toont de mensheid als een kracht vergelijkbaar met dezelfde omvang als vulkanen en platentektoniek. Dit impliceert dat de natuur- en cultuursferen niet meer te scheiden zijn vanwege de wederzijdse oorzaak-gevolg beïnvloeding. Het roept ook de vraag op, hoewel beiden hun eigen rol hebben, of we Wetenschap en Politiek nog wel kunnen scheiden. Tenzij we onze kop in het zand steken roept het vele vragen op. Het ‘Nieuwe Klimaatregime’ dwingt ons tot veranderend besef, ook met de vraag of onze gangbare perspectieven, gebaseerd op Holocene omstandigheden, nog wel stand kunnen houden. De natuur is niet langer iets wat buiten ons staat, maar iets waar we zelf deel van uitmaken waardoor we er meer en meer onderhevig aan raken, met existentiële consequenties.

De Franse filosoof Bruno Latour (1947) vindt dat we allemaal gek geworden zijn - een verstoring van onze verhouding tot de wereld. Om te begrijpen wat er ecologisch allemaal gaande is aan crises, of liever ‘totale oorlog’, moeten we volgens Latour beseffen dat alle veranderingen van de aarde iedereen tot waanzin drijven, maar wel tot verschillende soorten. Zo verkeren ‘klimaatsceptici’ overduidelijk in een ‘ontkenningswaan’, omdat ze de redelijke argumenten van vrijwel alle wetenschappers negeren. Anderen zijn getroffen door het delirium dat we met ‘geo-engineering’ onze controledwang op de Aarde nog moeten vergroten. Latour raadt voor hen een dwangbuis aan. Verder heb je nog de gedeprimeerden, die wel zien wat er allemaal aan het veranderen is, maar menen dat ze er toch niks aan kunnen doen. Daartegenover staan degenen die denken dat dat wel kan, maar die zijn volgens Latour waarschijnlijk in hun manische fase.

Zelf probeert Latour zich van zijn angst te bevrijden door ‘sluwe manieren’ te vinden om anderen met zijn angst te besmetten. Omdat we ons niet zomaar in een zoveelste ‘crisis’ bevinden, maar in een definitieve verandering van onze verhouding tot de wereld (‘we zitten er midden in’), pleit hij voor een ‘zorgtraject’, waarin we leren ‘subtiel te wanhopen’.