poëtische reflecties

Gepubliceerd op 17 januari 2025 om 20:10

De Antropocene werkelijkheid is waar en stinkt ook hier en daar dat maakt haar zwaar ook zwaartekracht is zwaar maar licht is licht en schijnt van aangezicht tot aangezicht en schijn is niet slechts schijn want zij verschijnt ja zijn verschijnt en is dus werkelijkheid die zwaar van waarheid is

-

de HOGE HEREN bla-bla-blaten er op los,

roepen zelfs actie-actie-actie 

zodat we her zien hoe het bos  

en der de zeespiegelreactie

 

komt er nog iets zinnigs uit hun toverhoed

of is de toekomst nu voor eens en zelfs voorgoed

onverhoeds een toekomst zonder mededogen?

 

aan dek nu alle hens:

ZOMERPRET wordt in de toekomst ingebed

door hedendaagse trends

-

Vanaf den beginne ploegde, ploeterde, zwoegde, zweette, modderde de mensheid voort. En de Ene sprak, via zijn profeet Antropapa en zeide, "mensch, zie in dat dat zwoegen uiteindelijk, ten laatste en ten leste niets anders dan spartelen moest worden."   Luctor! Luctor! Luctor! …. Maar valt er nog enig Emergo te bespeuren? Een laatste strohalm?

De mens, ach de mens. De soort die zichzelf nu antropocentrisch opdringt aan zichzelf. En aan alle overige lieve diertjes en plantjes. De soort die met het maximum aan Doodsbesef nu het toetje op de evolutie is geworden. Wat hem nog rest, als het toetje op is, is een laatste boer, een laatste scheet, een laatste zucht en een verzuchting:

Nee, de mens is niet zo nietig dat hij niet de wereld weet te vernietigen.

Achteraf, nadat het mensencircus, zijn laatste stuiptrekkingen heeft volbracht, zal vastgesteld kunnen worden: onvermogen was één van de drie talenten van de mens. De andere twee waren tekortschieten en mislukken. Alhoewel, we dienen een vierde talent niet te vergeten: de mens was een handig middel om CO2 toe te voegen. En zo, mede dankzij dat unieke schepsel, die bijzondere component, componeerde de natuur, ja de gehele kosmos, zichzelf, zoals hij zichzelf eeuwig en altijd gecomponeerd heeft en dat zal blijven doen, met of zonder dat tijdelijke schepsel. Niets mis mee. Toch?

-

Vanaf den beginne ploegde, ploeterde,
zwoegde, zweette, modderde de mensheid voort
in dier voege dat het ten leste
niets anders dan spartelen moest worden

Luctor! Luctor! Luctor! ….

-

massa-extinctie dient net zo groots te worden aangepakt als dat het nu door de mens wordt aangepakt.

-

over de klimaatopwarming kan veel worden gezegd, waaronder dit: complete soorten zullen zich ledig gaan houden met het Grote Uitsterven 

-

Niets kalmeert ons gemoed zo goed als het vooruitzicht op de Grote Uitsterving   

-

over de klimaatopwarming kan veel worden gezegd, waaronder dit: de domheid is standvastig en het verstand loopt zich ertegen te pletter

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb