We kunnen de moderne wereld beschrijven in al zijn vraatzuchtige realiteit. Die vraatzucht is structureel totdat er noodgedwongen en onontkoombaar negatieve feedback moet plaatsvinden.
De term "transitie" die in omloop is gekomen, heeft weinig te maken met de snelle, radicale omwenteling van de fossiele economie die nodig is om klimaatdoelen te halen. Ten eerste gebeurt het niet snel genoeg, ten tweede gebeurt het niet radicaal genoeg, ten derde ontkomt ook dit niet aan de materiaal- en grondstoffen verslindende vraatzuchtigheid. Het enige wat zou helpen is een drastische vermindering van het gebruik van energie en materialen en die ‘oplossing’ blijkt niet als realistische oplossing in de lucht te hangen.
Achter de technologie van bijvoorbeeld een elektrische auto zit veel steenkool voor de staalproductie en er gaat veel ellende achter schuil vanwege het mijnen van aardmetalen in bijvoorbeeld Congo, die nodig zijn voor de accu. Er zal toenemende strijd ontstaan om die metalen.
Dat de huidige energietransitie, ondanks dat het vanuit klimaatperspectief niet snel genoeg gaat, toch behoorlijk wordt doorgezet - daar zit veel meer nog een tweede doel achter, namelijk het streven en de noodzaak tot geopolitieke onafhankelijkheid. Het eerste doel heeft echter een beter en hoopvoller imago, dus onder dat mom wordt het meestal verkondigd. “Kijk eens hoe snel de energietransitie gaat.”
Het is duidelijk dat veel sectoren van de economie niet volledig koolstofvrij zullen zijn voor 2050, zoals cement, staal, plastic en ook landbouw. Dit betekent dat we de klimaatdoelstellingen gewoonweg niet zullen halen.
Dit is een tamelijk ongemakkelijke gedachte.
Reactie plaatsen
Reacties