Ons begrip van Betekenis, van heil en onheil, is een manier van weten. We weten intuïtief wanneer heil of onheil op ons afkomt. We voelen het aan den lijve. Vervolgens kunnen we er rationaliteit, logica, rede, onderscheid, wetenschap op los laten, maar betekenis is daaraan primair.
Elk levensaspect veronderstelt een 'betekenissfeer', dit zijn bijvoorbeeld de biotische, de gevoelige, de economische en de juridische sfeer. Betekenis valt niet te reduceren tot de functies van onze hersencellen en de chemicaliën erin of onze zenuwbanen. We weten dat betekenis meer is, we wonen in betekenis, onze habitat zorgt voor gunstige dan wel ongunstige omstandigheden.
Precies daarom zijn gunstige Holocene klimaat en milieu-omstandigheden, of de afwezigheid ervan, van grote betekenis. Niet omdat wij daaraan betekenis geven, maar andersom, gunstige leefomstandigheden geven betekenis aan ons heil dan wel onheil, aan genieten dan wel lijden. Het Antropoceen zou je dus ook kunnen definiëren als het meer en meer passé raken van gunstige omgevings- dus leefomstandigheden. De levensaspecten, de betekenissferen staan meer en meer onder druk. Er wordt spanning opgebouwd die wegleidt van heil en leidt naar onheil.
Betekenis is als een oceaan waarin vissen zwemmen en waarin vissen kunnen zwemmen. Op een vergelijkbare manier is betekenis dus iets waarin we leven en bestaan, en dat dat leven en bestaan mogelijk maakt, gunstig gezind is dan wel verhindert heilzaam te bestaan.
Reactie plaatsen
Reacties