De filosoof kan vragen stellen, veel meer dan zhij in staat is te beantwoorden. ZHij kan vraagtekens plaatsen, bijvoorbeeld bij het huidige antwoord van de mensheid op zijn eigen crisis. Vragen, dilemma’s, paradoxen waaronder: dat antwoord is er op dit moment niet.
Dat is te zeggen, niet anders dan in de vorm van manifesten, pamfletten, oproepen, community building, voornemens met aandacht sturen, re-participatie met de natuur, demonstraties, rechtzaken, enz. enz. plus een ontoereikende energietransitie, op mondiale schaal gezien.
Deze oplossingen of ‘oplossingen’ duiden op de overduidelijke en niet onlogische sterke wens (en is daarmee wensdenken(?)) dat de ‘wereldgang’ anders zou moeten zijn dan zij momenteel gaat.
Ze wijzen ook in de richting van techno-oplossingen zoals geo-engineering. Terwijl de paradox is: het succes van ‘techno’, dat nu juist (mede) voor het huidige probleem heeft gezorgd, zal tegelijk de oplossing moeten bieden.
Wat voor soort wereld ligt er voor ons gezien de waarheid van de nieuwe Antropocene toestand? Wat voor soort nieuwe technologieën en sociale instellingen moeten worden uitgevonden om de dreigende energiecrisis en klimaatrampen het hoofd te bieden. Wat voor soort veranderingen in ons technologisch denken zijn nodig voor dit nieuwe tijdperk? Welke vormen van technopolitiek en ecopolitiek zijn nodig? Wat zien we in dit opzicht al aan de horizon opdoemen?
Terwijl: technologie betekent aan de mens aanvullend extra vermogen om zich een thuis te kunnen scheppen gezien zijn van nature typisch mensdierlijk tekort wat dat betreft. Extra macht en kracht, om zijn gebrek te compenseren – en precies daaraan is de mens nu onderhevig geraakt, aan zijn eigen overmacht dus die voortkwam uit een gebrek.
Wat betekent het om met onze huidige holocene paradigma’s in het Antropoceen te (be)staan?
Reactie plaatsen
Reacties